And I don't want the world to see me

The Goo Goo Dolls. Je moet toegeven, best wel aardige muziek.
Geen Rolling Stones of Presley natuurlijk, over zoveel jaren kent niemand ze nog. Maar het is erg leuk om te horen, dat moet je toegeven.

Hun grootste hit past bij mij vind ik. 't Beschrijft precies mijn leven.

Het gaat over een eenzaat, een eenzaat met een verhaal. Een eenzaat met een gebroken hart. Of zie ik dat misschien weer te romantisch en een tikkeltje naïef?
Steeds als ik naar dat nummer luister, wat ik de laatste dagen regelmatig doe, zie ik mezelf en zij.
Zij is onwetend en ik ben een zwakkeling. - Ja, nog steeds - . Maar ik groei, ik poog te evolueren. Niets is makkelijk als je het voor de eerste keer doet.

Maar het blijft niet bij haar alleen, het is mijn hele omgeving die niet weet dat ik "meer" ben dan dat zij zien. Een stille, kalme, misschien zelfs domme jongeman in hun ogen.

Achter dergelijke conclusies sta ik echter niet, meningen moeten fundamenten hebben! Zonder fundamenten kunnen ze me niet overtuigen en moet ik ze niet meer voor waar aannemen.
They don't see me, but do I want them to?

Mijn naam is Gilles, en ik moet maar eens echt beginnen leven...

De communicatie

Goed met woorden... Ben ik goed met woorden? Geen idee, ik maak allesinds dt-fouten. Ik heb het echter niet over het geschrevene. Ik praat over face-to-face conversation. Het praten tegen iemand, zeggen wat je te zeggen hebt.

Nee, ik ben er niet goed in. Ik ben er zelfs enorm slecht in.
Ik blijk een zwakkeling te zijn, een nietsnut, kortom een prototype van een loser.

Wat brengt me nu tot deze conclusie? Simpel een snelle overvieuw van mijn leven en een gebeurtenis van vandaag. Reeds meer dan een maand of twee moet me iets van het hart. Komt het ervan? NEE!

Totaal niet. Ik begin de conversatie nooit, en ik ben diegene die ze moet beginnen of ze komt er nooit. En toch wil ik dat dit gesprek er komt, het is noodzakelijk voor me. Het kan een nieuwe fase in mijn nutteloos leven betekenen.

Momenteel bevind ik me op een cruciaal punt in mijn leven. Ik sta vlak voor mijn negentiende verjaardag. Qua schoolgaande jeugd behoor ik dus al zeker niet tot de jongsten. Toch kamp ik nog steeds met problemen die zij hebben...

Ik heb evolutie nodig op sociaal vlak...