Hetzelfde... Of toch niet

In een recent verleden had ik een doel voor ogen…

Heb je het ook soms dat je jezelf leeg voelt?
Geen hongergevoel of zo… nee, het gevoel dat er iets ontbreekt maar je niet kunt verwoorden wat. Het gevoel dat je minder functioneert omdat je een cruciaal onderdeel van jezelf mist.

Dat gevoel, daarmee kamp ik nu. Niet dat het iets nieuw is voor me – integendeel – in het verleden kende ik dit al meerdere malen.

Het aanvoelen ervan blijft hetzelfde. Ermee omgaan, daarin zit de evolutie. Als je als schollier met gevoelens te kampen hebt waar je zelf moeilijk mee overweg kunt, maak je al gauw de verkeerde beslissingen of maak je het probleem op zich alleen maar erger.

Als je ouder wordt leer je automatisch beter relativeren.
Hoe dat komt? Geen flauw idee om eerlijk te zijn. Een volwassenen kijk op het leven zullen we het maar noemen zeker?

Eigenlijk was het simpeler toen ik m’n eigen gevoelens gewoon nog niet begreep. Zo kon ik me nog eens uitleven.

Ik ben Gilles en ik leef nog steeds…

Harde realiteit

Kind ben je maar even, volwassene zal je voor de rest van je leven zijn.

?

Laten we het nog eens hebben over dierlijke aantrekkingskracht.
Hoe komt het eigenlijk dat wij, als ruimdenkend wezen, nog steeds gebonden zijn aan oerinstincten zoals het voortplanten of de lust in het algemeen?
Liefde is niet meer dan een chemische reactie en we weten het, toch hebben we het om de één of andere reden graag en negeren we dat niet. Waarom eigenlijk? Ben ik de enige die dat wil weten?